Explorar los documents (14 total)
Michel Tronc (1562 ? - 1596) originaire de Salon-de-Provence est un poète-soldat, auteur de sonnets, chansons, pièces diverses rassemblées dans ses oeuvres manuscrites las humours a la lorgino.
Il n’eut pas le temps de publier son manuscrit. La tâche fut confiée par la famille du poète à Pierre Paul, celui qui en 1595 avait publié les œuvres de Bellaud. Il effectua des corections dans le manuscrit mais le livre ne vit pas le jour.
Las humours a la lorgino sont conservées à la Bibliothèque Inguimbertine à Carpentras qui a généreusement mis à disposition cette numérisation.
Loís Belaud de la Belaudièra (1543-1588)
Autor màger del periòd « barròc », Loís Belaud daissèt sa marca sus l’univèrs de las Letras d’Òc a la fin del sègle XVI. Representa, per la Provença del temps (mai tanben, puèi, a travèrs las epòcas) un vertadièr regrèlh e dobrís un espaci de creacion poetica, abeurat a las sòrgas anticas, noirit de petrarquisme, influençat per la Pléiade francesa tot en demorant prigondament original.
Resumit
L’experiéncia carcerala, coma maites poètas (Villon, Marot), es una tematica recurenta de son òbra. Lo poèta, empresonat 19 meses dins una torre de Molins, puèi, a doas represas, dins las jaulas sestianas, quitèt pas de dire, d’escriure e de fugir l’embarrament.
Son escritura es tot autant un testimoniatge, una traversada dels infèrns, una satira de la justícia corrompuda, qu’un cant dels plasers de viure incarnat per la musica d’una lenga.
Belaud foguèt un poèta reconegut, en provençal. Costejèt François de Malherbe e Louis Galaup de Chasteuil, entre autres, a la cort del governador de Provença. Saupèt accedir, de son vivent (fach rare pels autors occitans d’aquel temps), a una primièra impression, amb son DON-DON Infernal constituit de 91 estanças que descrivon los torments d’un presonièr.
Aquel obratge foguèt reeditat mai d’un còp, notadament en 1588 (l’annada de sa mòrt), en 1595 (al dintre d’una edicion postuma que compila tanben dos recuèlhs de sonets) e mai tard, en 1602.
La bibliotèca del Musèu Paul Arbaud d’Ais possedís l’exemplar unic de l’edicion de 1588 (Ais, Miquèu Goyzot) e un exemplar de l’edicion de 1602 (Ais, Joan Tholosan). Un autre exemplar de 1602 es conservat a la bibliotèca reiala dei Païs-Bas a La Haye.
Mercés al partenariat engatjat amb lo CIRDÒC - Institut occitan de Cultura, una numerizacion d’aqueles libres rares foguèt portada a tèrme. Es aquel trabalh que vos presentam.
La numerizacion del edicion de 1602 estampat a Ais per Jean Tholosan.
Accedir a l’edicion de 1588.
Ne saber + : veire l'exposicion sul Loís Belaud
Loís Belaud de la Belaudièra (1543-1588)
Autor màger del periòd « barròc », Loís Belaud daissèt sa marca sus l’univèrs de las Letras d’Òc a la fin del sègle XVI. Representa, per la Provença del temps (mai tanben, puèi, a travèrs las epòcas) un vertadièr regrèlh e dobrís un espaci de creacion poetica, abeurat a las sòrgas anticas, noirit de petrarquisme, influençat per la Pléiade francesa tot en demorant prigondament original.
Resumit
L’experiéncia carcerala, coma maites poètas (Villon, Marot), es una tematica recurenta de son òbra. Lo poèta, empresonat 19 meses dins una torre de Molins, puèi, a doas represas, dins las jaulas sestianas, quitèt pas de dire, d’escriure e de fugir l’embarrament.
Son escritura es tot autant un testimoniatge, una traversada dels infèrns, una satira de la justícia corrompuda, qu’un cant dels plasers de viure incarnat per la musica d’una lenga.
Belaud foguèt un poèta reconegut, en provençal. Costejèt François de Malherbe e Louis Galaup de Chasteuil, entre autres, a la cort del governador de Provença. Saupèt accedir, de son vivent (fach rare pels autors occitans d’aquel temps), a una primièra impression, amb son DON-DON Infernal constituit de 91 estanças que descrivon los torments d’un presonièr.
Aquel obratge foguèt reeditat mai d’un còp, notadament en 1588 (l’annada de sa mòrt), en 1595 (al dintre d’una edicion postuma que compila tanben dos recuèlhs de sonets) e mai tard, en 1602.
La bibliotèca del Musèu Paul Arbaud d’Ais possedís l’exemplar unic de l’edicion de 1588 (Ais, Miquèu Goyzot) e un exemplar de l’edicion de 1602 (Ais, Joan Tholosan). Un autre exemplar de 1602 es conservat a la bibliotèca reiala dei Païs-Bas a La Haye.
Mercés al partenariat engatjat amb lo CIRDÒC - Institut occitan de Cultura, una numerizacion d’aqueles libres rares foguèt portada a tèrme. Es aquel trabalh que vos presentam.
La numerizacion del edicion de 1588 estampat a Ais e vendut per lo mercant-librari Michel Goyzot.
Accedir a l’edicion estampat en 1602 per Jean Tholosan.
Per ne saber + : veire l'exposicion sul Loís Belaud
Loís Belaud, (1543 ?-1588), Belaud de la Belaudiera de son nom literari, es un poèta provençau dau sègle XVI. Es l’autor de tres ensems poetics en lenga d’òc : leis Òbras e Rimas (Sonets e autrei rimas de la preson), Lo Don-Don Infernal e Los Passatemps. Belaud es considerat coma lo mèstre dau sonet en occitan : la fòrma e lo ritme particulars d’aquelei pichòts poèmas eiretats de la Renaissença italiana e, mai luenh, dei trobadors, faguèron meravilhas dessota sa pluma.
Deis ombras de la preson a la doçor de l'instant
Nascut a Grassa (06), lo poèta visquèt mai que mai entre Avinhon e-s-Ais (Arles, Carpentras tanben) onte costejèt la bòna societat provençala (noblesa, borgesia, avocats) ; mai lei trebolaments dau temps lo butèron a s’engatjar dins l’armada e sei mesaventuras de sordat en varalh lo menèron en preson, a Molins (dins l’Alièr actuau).
Sei tèxtes son marcats e macats per l’experiéncia carcerala qu’espandís seis ombras en rèire dei poèmas. Belaud saupèt pasmens cantar la doçor de l’instant, lei plasers de la companhiá e nos porgir un testimoniatge viut de la Provença barròca.
Poèta de la modernitat
Noirit de literatura a la mòda de son temps (Ronsard, Du Bellay, Magny etc.), Belaud faguèt de la lenga d’òc una lenga de creacion moderna. Es lo primièr actor d’una Renaissença occitana.
Fuguèt tanben poèta en provençau a la cort dau governador de Provença, Henri d’Angoulême, onte crosèt Malherbes o encara Louis Galaup de Chasteuil. Ne visquèt dificilament, mai visquèt de sa pluma, e dubriguèt lei pòrtas per tota una generacion d’escrivans provençaus.
Uèi, es encara una sòrga d’inspiracion e una referéncia de tria : la riquesa e la beutat de sa lenga, mesa au servici de la musica dei sonets, contunhan de pivelar lei cercaires e leis autors contemporanèus.
Autra fòrma de l'òbra :
Belaud, la clau dei sonets / Silvan Chabaud (conférence filmée]
Aquel tèxte es una version poetica de la vida de Louis Bellaud de la Bellaudière (1533?-1588) redigida per Marius Bourelly (1820-1896) dins l'encastre del concors filologic e literària de la Revue des langues romanes.
Lo tèxte es construch en sieis grandas partidas, dempuèi la naissença de Louis Bellaud fins al jutjament de sa vida e de son òbra que susven aprèp sa mòrt.Louis Bellaud es un poèta provençal mai que mai conegut per aver passat dètz-e-nòu meses en preson per des rasons dobtosas e durant los quals compausèt son primièr recuèlh de sonets, « Obros et Rimos », celèbre per son erotisme bastit sus la basa d'originalas metafòras culinàrias.
Aquel recuèlh publicat aprèp sa mòrt coneisserà una popularitat importanta jos lo règne efemèr de Charles de Casaulx, ligor catolic qu'aviá pres lo contraròtle de la vila de Marselha entre 1591 e 1596.
